آوازی برای وطن

در بخشی از کتاب «آوازی برای وطن» آمده است: «دریا که آرام شد، ‌زاغ بور احساس کرد چیزی محکم به سرش خورد. چشمانش را باز کرد. خودش را روی یک تخته پاره وسط دریا دید. باورش نمی‌شد. خشکی از دور پیدا بود. یک‌دفعه جستی زد، بال‌های خیسش را تکاند و به طرف خشکی پرواز کرد. زاغ‌ بور همین‌طور که پرواز می‌کرد، چشم‌هایش را بست و آواز خواند. کم‌کم صدای آوازش چند برابر شد...»